De Amsterdamse topcrimineel Mink Kok is sinds 1 februari 2016 een vrij man. Vierenhalf jaar opsluiting in een van de mee...
Misdaad Redactie Panorama
/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fcore%2Fpanorama-fallback2.png "Misdaadklassieker: 'Ik ben genaaid door mijn eigen land' | Panorama (1)")
De Amsterdamse topcrimineel Mink Kok is sinds 1 februari 2016 een vrij man. Vierenhalf jaar opsluiting in een van de meest beruchte gevangenissen van Libanon lijkt hem niet te hebben gedeerd. Sterker: hij is strijdbaarder dan ooit. Mink is op zoek naar gerechtigheid. “Er is een smerig spel met mij gespeeld,” zegt hij in Beiroet tegen Panorama. Onze misdaadklassieker van vandaag uit het voorjaar van 2016, van de hand van redacteuren Martijn Haas en Vico Olling, lees je gratis en voor niets.
Breeduit lachend staat hij ineens voor ons. De Amsterdammer, op 24 juni 1961 geboren, vult de ruimte van de lobby van ons hotel in Beiroet. Mink is net drie weken vrijgelaten uit een Libanese cel. Hij kreeg een straf van vierenhalf jaar voor de handel in cocaïne. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Mink Kok zegt dat hij erin is geluisd. “Ik heb ab-so-luut helemaal níets met die 53 kilo co*ke te maken. Ik ben nooit gepakt met die drugs.”
Dat betekent dat hij vierenhalf jaar onschuldig heeft vastgezeten, maar daarover later meer. Mink zat in de beruchte Roumieh-gevangenis, een gevangenis waar de gevaarlijkste gevangenen van Libanon worden vastgehouden. “Ik zat er tussen terroristen, ter dood veroordeelde moordenaars, psychisch gestoorden en levenslang gestraften die niets meer te verliezen hadden. Die laatste groep is trouwens het gevaarlijkst.”
Mink Kok is een van de meest spraakmakende figuren uit de Nederlandse misdaad. Iedereen heeft weleens gehoord van Klaas Bruinsma, Willem Holleeder en Willem Endstra, maar Mink Kok heeft hen allemaal meegemaakt. Kok komt oorspronkelijk uit Amsterdam-Oost, uit de wijk Watergraafsmeer en weet zich in de buurt omringd met jongens zoals Donald Groen en Ferry de Kok.
Deze namen zullen later een grote of minder grote rol spelen in de Nederlandse misdaad. Mink voetbalt met Donald in de straat en haalt wat kattenkwaad uit. Waar Donald de autohandel ingaat, begint Mink, gezegend met een goed stel hersens, na zijn middelbare schooltijd aan een rechtenstudie. Die studie houdt hij twee jaar vol. Halverwege ‘86 zet hij zijn eerste stappen in de misdaad: hij pleegt fraude met Postbank-pasjes en girocheques. Via via komt Mink terecht bij de groepering van Klaas Bruinsma. Daar loopt hij Stanley Hillis tegen het lijf. Hillis komt oorspronkelijk uit Den Haag en is vooral bekend als overvaller. De Hagenees bestiert de coffeeshops van Bruinsma, die allemaal op of rond de Wallen van Amsterdam liggen. Hillis en Mink liggen elkaar wel.
Vermoorde hasjhandelaar
Rond die tijd komt ook de besnorde Jan Femer bij het duo. Met deze Amsterdamse havenwerker annex taxichauffeur annex nachtclubportier met het voorkomen van een Turkse worstelaar groeit dit trio uiteindelijk uit tot de Delta-organisatie. Deze organisatie met haar hele entourage van transporteurs, aanhakers en profiteurs is verantwoordelijk gehouden voor de IRT-affaire die zich afspeelde in de beginjaren negentig.
In het kort komt die IRT-affaire neer op een totaal ontspoorde infiltratie-actie van de Nederlandse politie. Een undercover infiltreert in de Delta-organisatie. Eerst overspoelen containers vol softdrugs op deze manier met medeweten van de politie de markt. Daarna volgen xtc-pillen, wapens en cocaïne. Alles wordt probleemloos doorgelaten, want de politie wil zicht krijgen op de mannen die aan de touwtjes trekken. Maar de Delta-groepering heeft allang door dat de politie bezig is met die operatie. Zij kunnen dus precies zó handelen dat zij buiten schot blijven.
Eén van de architecten van deze actie is Mink Kok. Volgens justitie en diverse publicaties hebben Mink en zijn entourage op deze manier, met de ‘gecontroleerde doorvoer’ van drugs dus, miljoenen verdiend. Dit leidt uiteindelijk tot de IRT-affaire waarbij een minister en politiefunctionarissen het veld moeten ruimen en de politie plechtig moet beloven (voorlopig) nooit meer samen te werken met criminelen.
Na deze – vanuit crimineel oogpunt bezien - spectaculaire actie zet justitie alles op alles om Mink Kok veroordeeld te krijgen. 'De Denker', zoals zijn bijnaam luidt, krijgt het in de jaren die volgen ook zwaar voor zijn kiezen. Hij wordt in 1996 en in 2000 veroordeeld vanwege gigantische drugs- en wapenvondsten op een aantal adressen in Amsterdam. In ‘99 komt hij in het nieuws nadat hij een deal heeft gesloten met officier van justitie Fred Teeven. Daarna komt hij terecht in een slepende rechtszaak rond een in 1993 vermoorde hasjhandelaar. Uiteindelijk wordt hij op 22 juli 2007 voor die moord dan wel vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs, maar toch... Al deze zaken bij elkaar hebben ervoor gezorgd dat Kok op dat moment bijna tien jaar heeft vastgezeten.
53 kilo co*ke
In de tijd dat de Denker vastzit woedt er een onderwereldoorlog in Amsterdam die zijn weerga niet kent. Vele slachtoffers zijn gevallen, onder wie vrienden, goede bekenden en minder goede bekenden van Mink Kok. Algemeen wordt aangenomen dat de aanslag op Ronald van Essen in ‘99 het begin is van die onderwereldoorlog die onder anderen criminele grootheden als Jan Femer, Sam Klepper, John Mieremet en vastgoedman Willem Endstra het leven kost. In 2011 wordt ook Stanley Hillis doodgeschoten. Mink, die in 2004 gebroken heeft met Hillis, is op dat moment in de Van Woustraat in Amsterdam. Ongeveer zes maanden na de dood van Hillis verschijnt er een bericht in de Nederlandse media dat Mink Kok is opgepakt met 53 kilo cocaïne in Beiroet, Libanon. Hij zou gearresteerd zijn met het spul in zijn auto. In de Nederlandse misdaad wordt met ongeloof gereageerd: Hoe kan Mink Kok, de Denker, zo stom zijn geweest? is de teneur. Er wordt levenslange dwangarbeid tegen hem geëist. In hoger beroep veroordeelt een Libanese rechter hem tot zes jaar. Met voorarrest eraf is Mink Kok op 1 februari 2016 vrijgekomen. Nog nooit heeft hij zijn verhaal gedaan over de afgelopen 4,5 jaar Libanese gevangenschap. Tot nu.
“Het is niet zo dat je keurig naar je cel gedirigeerd wordt, zoals in Nederland. De deur naar het gevangenencomplex gaat open, ze duwen je erin en zeggen: Zoek het zelf maar uit. Het gebouw is bestemd voor officieel 400 personen. Toen ik er kwam zaten er 650. Toen ik er wegging zaten er 1100.Door de oorlog is het steeds drukker geworden. Ik vond een celvan ongeveer 10 vierkante meter. Die werd bevolkt door vier man. Inde hoek stond een gat in de grond waar je je behoefte kon doen. Erwas een bed, waar ik op lag, de rest sliep op de grond. Liggend kon ikmijn benen pas strekken toen een van die vier mensen de cel verliet.En dan hadden wij het nog wel redelijk ruim hè? Er waren ook cellenals de onze waar twaalf man in zaten. Die moesten dan om beurtenslapen. Vergeleken met hen had ik het nog niet zo slecht.”
De hel op aarde
In de verhalen die we hebben gehoord en de artikelen en boeken diewe hebben gelezen over de man komt bijna altijd hetzelfde beeld naarvoren: een snelle schakelaar en een behoedzaam formulerendredenaar. Hij zit voor ons in de lobby en ziet er ongebroken uit, zelfsna vierenhalf jaar in de Roumieh-gevangenis, die sommige mensenbenoemen als ‘de hel op aarde’. Menige Nederlander zou na eenmaand al op zijn, zo niet Mink. Hij is gekleed in een sportieve grijzejoggingbroek en een lichtblauwe polo; draagt witte sokken in modernefel gekleurde sportschoenen. Zijn kale en bruine hoofd beweegt fel ensnel en af en toe verschijnen diepe fronsen als hij even moetnadenken. Op zo’n moment knijpt hij zijn ogen een beetje dicht en tikthij met zijn rechterwijsvinger tegen zijn getuite mond, waaruitonmiskenbaar nog altijd een vet Amsterdams accent klinkt.
“Men wist wel een beetje wie ik was. Komt ook omdat mijn zaak hiernogal breed werd uitgemeten op televisie. Het helpt ook dat jebuitenlander bent. Dan denken ze dat er een dikke portemonneebinnenkomt. Maar ik heb me op sommige momenten wel moeten latengelden, anders wordt er over je heen gewalst. Na een korte tijd in diekleine cel kwam ik op een andere afdeling terecht. Daar waren decellen alweer wat ruimer. Ik zat daar samen met een Libanese man dieal 27 jaar vast zat in de Roumieh. We besloten de muren een likje verfte geven. Zo’n cel ziet er dan meteen heel anders uit. Ik regelde naverloop van tijd ook een airco om de ergste hitte te verdrijven. Maarde ramen van de cel hadden geen glas vanwege de opstanden, dushebben we die eerst moeten afdekken, anders doet de airco het niet.Dat was dan wel weer jammer, want we hadden best een mooiuitzicht. Je kon zo Beiroet zien liggen. Maar als ik van het uitzichtwilde genieten, dan haalde ik die afscherming weer weg, of ik ging opde gang staan om naar buiten te kijken. Verder zorgde ik dat er eenfornuis en een koelkast met een goed werkend vriesvak de cel inkwamen. Dat laatste is erg belangrijk want dan konden we het eteninvriezen dat ik van buiten naar binnen liet brengen. Hetgevangenisvoer was echt niet slecht, in Roumieh wordt het voedselbereid voor meerdere gevangenissen in de buurt, maar ik wilde welwat beters. Drie keer per week zorgde ik dus dat een heel goedeLibanese kok ons à la carte eten kwam brengen. Dezelfde kwaliteit alsje hier in de betere restaurants vindt. Van die lekkere worstjes,pannenkoekjes, fruit, enzovoorts. De helft van het eten vroor ik dan invoor later. Ja, en dan maak je langzamerhand van je cel een kleinestudio, zou je kunnen zeggen. Ik kreeg elke ochtend een paar krantente lezen, er kwam een mooie breedbeeld-tv binnen en ik zorgde vooreen kastje van Apple TV, ken je dat? Kun je heel veel kanalen opontvangen. Er werd voor een Blackberry gezorgd, zodat ik met debuitenwereld kon communiceren en er kwam nog een PlayStation metspelletjes Call of Duty en Ghost Recon. Leuke spelletjes.”
De kunst van het bluffen
“Ja, en ik kreeg een soort bediende, althans, die diende zich vanzelfaan. Ik kon geen glas neerzetten of het werd voor me afgeruimd enafgewassen. Mijn Libanese celgenoot wees me erop dat ik diebediende niet te veel moest verwennen. Ik gaf die man uit Bangladeshregelmatig een telefoonkaart, kon hij lekker naar zijn familie bellen.De bediende van mijn celgenoot begon dus ook eisen te stellen. Maarer was één probleem: de cellen daar kun je niet afsluiten. Je kuntvanuit je cel zo naar buiten lopen en andere gevangenen ontmoeten.Met al die spullen werd ons studiootje natuurlijk wel steedsinteressanter voor veel mensen daar. Toen heb ik van buiten een slotlaten halen om onze ruimte af te kunnen sluiten. Ik heb dus zelf hetslot voor mijn cel bekostigd.”
Het mag duidelijk zijn: Mink Kok zit dan wel opgesloten in wat eenvan de meest beruchte gevangenissen in de wereld wordt genoemd,maar dat wil nog niet zeggen dat hij zich daarbij neerlegt. “Ja, je moetaltijd kijken: wat is er mogelijk? In deze contreien is het heel simpel:je kunt wat regelen of niet. Connecties zijn belangrijk. Dan kun je hierde wereld om je heen beïnvloeden.”Het helpt daarbij ook mee dat hij getrouwd is met de Libanese SibaKoleilat, een ravissante verschijning. Zij is de dochter van een rijkeLibanese zakenman, en daarmee is Mink min of meer onderdeelgeworden van een machtige familie in het Midden-Oosten. “Maar nietzo machtig als de media willen doen geloven,” aldus Kok. “Het is eenclan van echte ondernemers, van wie sommige de wet overtreden enandere normaal zaken doen. Op die scheidslijn balanceren dezemensen. Overleven noemen ze dat hier.”
Hij vertelt het terwijl we de volgende dag door de straten van Beiroet rijden. De chauffeur parkeert de auto even op een plek waar dit nietbedoeling is. Binnen een mum van tijd tikt er een zwaarbewapendeagent tegen het raam. De chauffeur doet het raampje omlaag en zegtiets in het Arabisch tegen de agent. Die druipt daarna af. Mink lacht:“Zag je dat? Die agent kwam net naar ons toe en zei dat we snel wegmoesten gaan van deze plek. Toen zei mijn chauffeur dat hij de zoonvan de politiecommissaris is, van zijn baas dus. Je zag die agentnadenken: gelooft hij mijn chauffeur niet dan moet hij naar dienspapieren vragen. Dat is een belediging als blijkt dat hij echt de zoonvan zijn baas is. Hij kiest dus eieren voor zijn geld en zegt dat het oké is.Terwijl hij natuurlijk helemaal niet de zoon van de commissaris is!Bluf is belangrijk, het bluffen is hier een volkskunst.”
Protest tegen martelingen
Aan alle in de 'studio' van Kok aanwezige ‘verzachtendeomstandigheden’ komt begin 2014 een einde. Het gevangenisregimewordt strenger en alle spullen die in de kamer van Kok staan wordenin beslag genomen. Stress en overbevolking leiden tot spanningen bijde gevangenispopulatie die uiteindelijk uitmonden in een hevigeopstand. Gedetineerden protesteren tegen de martelingen enfolteringen die door bewakers worden toegepast om met name de vanterrorisme verdachte gevangenen onder de duim te houden. Hetcomplex staat te schudden op zijn grondvesten. Mink maakt het vantientallen meters afstand mee vanuit zijn eigen kamer: “De murentrilden, rookpluimen stegen op, de geur van buskruit bleef nog dagenhangen, en dan dat geschreeuw dat je op de achtergrond hoorde,angstaanjagend.”
Het gevangenisregime grijpt na de opstand op keiharde wijze in, watook voor de andere gedetineerden gevolgen heeft. Mink komt terechtin een van de cellen waar tijdens de opstand een fikse brand heeftgewoed. “Helemaal zwart geblakerd was het. Ik was een blanke in eenzwarte cel. Als je ergens wilde zitten was het zwart, als je met je handde muur aanraakte was het zwart. Ik besloot dus maar eerst de celschoon te maken. Na drie keer poetsen kwam eindelijk weer eenbeetje kleur tevoorschijn. Vanaf die tijd ben ik vooral veel gaan lezen.Iemand had me In Europa van Geert Mak opgestuurd. Goed boek hoor, veelplezier aan beleefd. Wist je dat ze de BVD ook op Mak hebbenafgestuurd?”
Afgelopen februari, een dik jaar na die opstand, komt hij dan eindelijkvrij. Mink Kok begint meteen aan het herstel. “Ik heb meer dan vierjaar mijn mond gehouden, wat kon ik anders? Ik zat binnen, wat kan jebeginnen vanuit die situatie?” Nu hij ‘buiten’ is ligt dat anders: “Laatme dit zeggen: er is op allerlei fronten een smerig spel gespeeld. Hier,maar ook vanuit Nederland. Ik ben veroordeeld voor iets wat ik nietheb gedaan.”Kok beweert dat er niets van de bewijsvoering tegen hem klopt, maar dat hij kostte wat kost veroordeeld moest worden. “Derechters lieten tijdens het proces blijken totaal geen waarde te hechtenaan de bewijzen die door mijn advocaten werden aangedragen voormijn onschuld. Maar de rechters zijn zichtbaar onder druk gezet enhebben zelfs bezoek gekregen van de minister van Justitie hier. Ikmoest en zou veroordeeld worden.”
Het ‘gedonder’ begint in Minks ogen bij de merkwaardig snelleaankomst van misdaadverslaggever John van den Heuvel kort na degeruchtmakende arrestatie in 2011. DeTelegraaf-journalist arriveert bij hetpolitiebureau waar Kok vastzit. Kok: “Hij liep daar wat heen en weeren nam foto’s van het bureau. Dat mag niet, dus ze arresteerden hemmeteen. Maar John had het boek van Marian Husken meegenomen eneen paar magazines van Panorama met mijn hoofd erop. Hij vroegnaar politiechef Mashimoushi en toen die kwam feliciteerde John hemdat hij zo’n grote vis had gevangen. Hij vertelde daarna dat hijjournalist was, dus ze deden snel zijn handboeien af. John begon tezingen als een kanariepietje. Hij liep rond te bazuinen dat ik één vande grootste criminelen van Nederland was en dat het zo goed was datMashimoushi me had gearresteerd. John vroeg of Mashimoushi eeninterview wilde doen voor De Telegraaf en . Nou, dat wilde hij wel.Dat alles bij elkaar gaf een enorme aan mijn arrestatie. Diezelfde dagstond in de Libanese kranten dat er een ‘international gangster’ en ‘’was gearresteerd door Mashimoushi van de narcoticarecherche. Hetwas zelfs op televisie. Ze hadden het erover dat een internationaledrugsorganisatie was geland in Beiroet om internationale drugsdeals tedoen. Allemaal bullsh*t. Maar die Mashimoushi had zijn moment vanroem en dacht echt dat hij de man was, tot hij ondervraagd werd doormijn advocaten in de rechtszaal. Dat duurde zo’n drieënhalf uur.Daarin zegt hij dat hij helemaal niet de beslissing had genomen ommij te arresteren, maar dat dit moest van zijn baas, de hoofdaanklagerMirza. Door de media-exposure was mijn zaak zo groot geworden datze bang waren om me te laten gaan. Dat zou gezichtsverliesbetekenen. Mirza heeft uiteindelijk besloten mij vast te houden. Dat isde grote man.”
Zak over het hoofd
Volgens Mink Kok is er een een-tweetje geweest tussen deNederlandse overheid en de Libanese justitie. “Niet lang nadat ik benopgeladen door een speciaal team met een zak over mijn hoofd ben ikondervraagd door de Militaire Inlichtingendienst. Dat is zo’n beetje deschrik van elke Libanees. Ze checkten mijn bloeddruk en hartslag. Zewilden weten wanneer ik naar Libanon was gekomen en wie ik hadontmoet. Het was ze al snel duidelijk dat ik niets met die zaak temaken had. De sfeer werd relaxter. Op een bepaald moment vroeg deman die me had ondervraagd: Ik begreep hem eerst niet en vroeg of hijin Libanon bedoelde. Hij zei toen: En toen viel het kwartje. zei iktegen die man.”
“Wat ik heb uitgevonden: een Nederlandse overheidsdienst heeft eendocument over mij onder de tafel doorgeschoven naar de Libaneseautoriteiten. Ik heb dat op verschillende manieren van meerderekanten bevestigd gekregen. Mijn ondervragers zeiden tegen me dat ikgewoon pech had gehad. Dat ik een probleem in Nederland heb waarzij verder niets tegen kunnen doen.”
Mink buigt iets voor over en kijkt ons strak aan: “Ik ben genaaid doorNederland, mijn eigen land. Nu is de vraag: wie heeft dat gedaan?Misschien iemand van het ministerie van Buitenlandse Zaken? VanJustitie? Het zou gaan om twee kantjes met informatie over mij. Steldat ze me hebben willen linken aan de Israëlische veiligheidsdienst, deMossad. Dat kan een doodsvonnis zijn in dit land! Ik weet het nogniet, maar één ding: ik ga erachter komen. En ik ga diegene slachten,geloof me.”
Kok zucht diep. Voorlopig zit hij nog even opgesloten in Libanon.Niet in een cel, maar in een gouden kooi. Kok heeft namelijk watproblemen met het verkrijgen van een nieuw paspoort.“Hoelang dat gaat duren weet ik niet, maar ik weet zeker dat ik eensweer in Amsterdam kom.”Tot die tijd is het plan om zijn dochter en moeder over te latenvliegen. “Dan heb ik ze weer even dicht bij me. Ik ben zo trots op mijndochter. Die studeert nu psychologie. Misschien om haar vader eenbeetje beter te begrijpen, haha!”
De zaak-Mink Kok
De Libanese advocaten Joseph Geha en Soulaima Rassi vinden het een schande voor hun land dat Mink Kokveroordeeld is. Er zijn vele punten die niet kloppen in hun ogen,dit zijn er een paar:
-De drugs waar het in deze zaak om draait zijn door deopsporingsinstantie nooit gepresenteerd. Daardoor is er ookgeen enkel technisch bewijs. “Ik ben dan ook nooit opheterdaad gepakt met die 53 kilo, zoals het in de Nederlandsekranten stond,” zegt Kok.
-Kok zou zelf de politie hebben laten bellen om te informerennaar de situatie van zijn vriend die opgepakt was door depolitie. Dit telefoontje vormde de aanleiding om Kok tearresteren. “Het is toch niet logisch dat ik de politie zelf bel? Als ik schuldig zou zijn, zou ik toch meteen het land ontvluchten inplaats van in contact treden met de politie?”
-Waarom is er door de opsporingsinstanties geen onderzoek gedaan aan de hand van beveiligingscamera’s? Joseph Geha: “Mink Kok zat ten tijde van de drugsdeal in een internetcafé. Dat kan iedereen zien aan de camerabeelden in dat café, maar dat wilden de rechters niet erkennen. Bovendien zou er door de andere verdachten afgesproken zijn in een vestiging van McDonald’s en een Burger King. Daar staan óók camera’s, die dan dus de beelden moeten hebben gemaakt van Mink aan tafel met die mannen. Ook díe beelden zijn niet opgevraagd.”
-Waarom zijn er zoveel dingen zoekgeraakt in deze zaak? Soulaima Rassi: “Er zou een rode auto bij de drugsdealbetrokken zijn, maar die is nooit teruggevonden. Deze bleeklater door de politie zelf te zijn ingezet tijdens de arrestatie. Ditkwam pas naar voren toen wij expliciet hierom vroegen.”
Komt Mink Kok naar Nederland?
Mink Kok zit op dit moment vast in Libanon omdat hij geenpaspoort krijgt van de Nederlandse overheid. Kok: “Ik ben alsenige ambtshalve aangeslagen door de belastingdienst voor deIRT-jaren ’92, ’93 en ’94. Dit gaat om respectievelijk 3,6miljoen, 3,6 miljoen en 1,4 miljoen gulden. Daarbovenoprekenen ze nog de rente en de kosten voorgerechtsdeurwaarders, dus dat loopt lekker op. Dit gebruiken zenu om moeilijk te doen over mijn paspoort.”
Kan dat zomaar?
“Kennelijk is het een nieuwe trend dat types zoals ik met een belastingaffaire een paspoort geweigerd wordt. Ik ben bij de Nederlandse ambassade geweest, maar daar zeggen ze dat de belastingdienst bezwaar heeft gemaakt tegen afgifte van mijn paspoort. Ik kon mijn aanvraag voor het paspoort wel verlengen, dus dat heb ik gedaan. Die verlenging loopt 25 april af.”
De Koleilat-clan
De Amerikaanse Drug Enforcement Administration (DEA)beschouwt Ali Koleilat, een zwager van Kok, als een van dehoofdverdachten achter een mislukt drugstransport van 1100kilo cocaïne dat in 2011 werd onderschept op een luchthaven inde Dominicaanse Republiek. In Nederland kennen we dezezaak vanwege de betrokkenheid van Nico Epskamp, journalistvan bajesblad .
Ali werd op 4 februari 2014 opgepakt op de luchthaven BrusselsAirport op basis van een internationaal aanhoudingsbevel,uitgeschreven door de gerechtelijke autoriteiten van deAmerikaanse staat New York. Ali Koleilat zou in 2002 wapenshebben geleverd hebben aan de toenmalige Liberiaansedictator Charles Taylor en zakelijke banden onderhouden metHezbollah. Hij beschikt over een Nederlands paspoort.Zakaria Koleilat, een andere broer van Minks vrouw, zit op ditmoment ook vast in de VS. Hij wordt verdacht vanbetrokkenheid bij internationale drugssmokkel. Dit is een anderonderzoek dan dat waar zijn broer Ali bij betrokken is. Zakariawerd eind mei 2014 in Antwerpen opgepakt en zou volgens deDEA hebben meegewerkt aan het witwassen van drugsgeldenvia Amsterdam, New York en Nigeria en voorbereidingengetroffen hebben om een drugslijn op te zetten tussenColombia en Benin.Desgevraagd laat de vrouw van Mink Kok, Siba Koleilat, wetenvooral veel verdriet te hebben van de arrestatie van Zakaria.“Hij heeft alleen maar verhalen verteld, hij wilde stoer doen. Hetis zo treurig dat Zakaria vast zit.”
Reactie Kok
Mink Kok heeft deze publicatie vooraf ter inzage gehad. Kok heeft laten weten zich te kunnenvinden in de uit zijn mond (en zijn advocaten) opgetekende uitspraken. Voor het overige laat hijde publicatie geheel voor rekening van de auteurs.
Misdaad
